Hoewel het grootste deel Load en Reload vindt zuigen vind ik deze twee albums redelijk ok. Hoewel ze in een totaal andere stijl zijn als de voorgaande en ook Black album (die ik overigens goed vind) zijn Load en Reload tijden de tijden waarin vooral James volwassener werd met betrekking tot het zingen. Kijk bijvoorbeeld naar Outlaw. Kirk had bij Black al duidelijk gemaakt dat hij zichzelf niet meer hoefde te bewijzen door 1000 triplets per seconde te spelen maar door juist meer melodie in zijn solo's te stoppen. Zijn stijl was meer bluesy indertijds hetgeen begon in Black album days.
Progressie in speelstijl van Kirk is al te vinden in The Unforgiven, het nummer was niet in dezelfde stijl van sololeren als hij gewend was vandaar dat hij dr. ik dacht twee maanden, over deed om daar een solo voor te vinden. Wat ik gewoon ok vind is dat ze muziek spelen die zij zelf willen spelen, wij zijn alleen maar fans om de muziek die zij in principe voor zichzelf maken. Op het moment dat ze zelf geen muziek meer gaan spelen waar ze zichzelf in kunnen vinden is het over. Ik heb in het begin veel aan Anger moeten wennen maar nu zie ik in dat het voor mij een goed album is aangezien het echt het puurste is wat ze tot nu toe gemaakt hebben. Ik heb ze twee weken geleden zaterdag nog gezien en ze zijn nu echt beter dan ooit, de nummers van Anger waren live ontzettend energy-packed en strak. Kan neit wachten om ze volgend jaar weer te zien.
Laatst bewerkt: 17 dec 2003