'Rouw in het openbaar is puur egocentrisme'

je vergeet te vertellen dat de Armageddon dichtbij is


dat iemand die een negatief mensbeeld heeft, heeft niets te maken met zijn zelfbeeld.

 

exact mijn punt.

openbaar is niet hetzelfde als bij de buurman op bezoek gaan...

 

Ok, dit wordt mijn laaste reactie in deze tread, dan houd ik ermee op:

Openbaar rouwen is prima, in beperkte mate, andere mensen moeten er niet last van hebben (dus niet jankend op straat gaan gillen) maar bijv. wel een praatgroep ofzo oprichten voor mensen die erover willen praten. Openbaar en toch goed. Als je denkt door een x in je msn naam ofzo te zetten andere mensen helpt, is dat prima, dat is gewoon op een eigen manier van respect tonen (in dit geval op een ietwat stomme manier, maargoed) en ik vind dat we dat ook moeten respecteren, ookal vinden we dat het stomste van de wereld.

In deze moeilijke tijden van de wereld met al die afschuwelijke aanslagen elke dag, waarbij elke dag tientallen mensen bij omkomen, vind ik dat we eens stil moeten staan bij het idee dat je buurman, je lerares of zelfs jijzelf de volgende is. Een vreselijke gedachte... Wat kan je eraan doen? Helemaal 100% niks. Je bent machteloos, net zoals in dit geval die mensen in Madrid. Nu zeggen we nog, wij zijn wel veilig hier, maar wat als je ontzettend twijfels krijgt als jij nou opeens op Amsterdan Centraal station staat? Stel dat hier ook bommen zijn? Net waren we nog veilig.......

Dus voor de laatste keer, mijn oprechte respect en medeleven voor alle mensen die te maken hebben op wat voor manier dan ook met de aanslag in Madrid.

 

Ik denk niet dat rouwen in het openbaar egocentrisch is.

Als je nou uit respect voor die mensen gaat rouwen, geef je toch steun en medeleven aan deze personen?

Wat er is gebeurt is al erg genoeg, mensen die het rouwen egocentrisch vinden hebben er volgens mij geen idee van hoe ze mensen kunnen helpen door te rouwen.

/EDIT: Mensen die rouwen, denken waarschijnlijk niet dat die mensen daar wat aan hebben, maar hebben misschien zelf wel familie verloren op zo'n ongelooflijk vreselijke manier.

En ookal is dit laatste niet het geval, denk je dan echt dat het de mensen waarvan hun familie is omgekomen in Madrid niks doet als er miljoenen mensen met hun mee rouwen?

Wat moeten we dan doen volgens jou?
De mensen vergeten en maar helemaal niet meer steunen?

Hoe zou jij het vinden als morgen je moeder omkomt en je hoort niemand meer van ''sterkte he, kom op, je komt er wel!''?
Maar hoe zou je reageren als bijvoorbeeld iedereen hier op XBW als avatar een bepaald plaatje zou nemen uit respect?

Zou jij je niet al een stuk sterker voelen dan?


Volgens mij, hoe meer mensen hun medeleven en respect tonen, hoe sterker de betrokkenen (dus niet de omgekomenen) zich voelen. Er moet een eind komen aan dat terrorisme en dat doe je niet door betrokkenen links te laten liggen zonder enige aandacht.

Robin.

 

LEES JIJ UBERHAUPT WEL WAT IK ZEG??, dat mensen het onbeschoft vinden, maakt het een soort verplichting, maar ik vind het wel onbeschoft dat je door een minuut stilte heen gaat staan lullen, maar ook dat je er op dat moment een minuut bij stil moet staan, met allerlei andere mensen, waarvan ze het vaak uit schijnheiligheid doen, en vaak amper weten waar het over gaat, dan doe ik het liever zelf, op mijn manier, ik ga met zoiets liever op mijn manier om. (nu spreek ik over mijn school bv.)

en rouwen is bij veel mensen WEL egocentgrisch, en ik zei al, het doel is duidelijk, en dat doel heeft zeker veel waarde (een uiting van kritiek, rouw, zodat daar iets mee gedaan wordt), maar dat neemt neit weg dat het voor veel mensen egocentrisch is, om zichzelf er beter door te laten voelen, of om een suggestie van zichzelf op te wekken.

 

nee,rouwen in het openbaar dat vind hij maar niks...maar je naam met je ellebogen typen...daar doet hij graag aan mee

 

commentaar geven doet ie wel, maar toch wil ie pgr2 voor 27,50 kopen...:{ wat is dit nu weer voor bullshit...

 

Ik begrijp niet wat je hier nog doet...

 

Waar gaat het hier nou over??....

 

Het gaat zo onderhand nergens meer over geloof ik.

 

Even in het algemeen:

Rouw is in principe altijd egocentrisch. Rouwen gaat namelijk over het feit hoe jij en jij alleen omgaat met je verdriet en het gemis van een bepaald persoon. Jij gaat niet voor iemand anders rouwen omdat hij hem mist, nee je doet het voor jezelf. Rouwen doe je niet voor iemand anders, maar voor jezelf, dus principieel gezien is rouw openbaar of niet openbaar altijd egocentrisch.

Nu even de topic zelf, ik zou het geen openbare rouw noemen. Mensen tonen hun medeleven, ze rouwen niet. Ik heb niet gerouwt omdat bijvoorbeeld Pim Fortuyn dood was gegaan, ik heb alleen mijn medeleven getoont. Nabestaanden kunnen hier veel steun uit halen. Medeleven is dus vaak niet egocentrisch.
Natuurlijk heb je altijd gevallen er tussen zitten die mee doen aan een stille tocht, of iets neer zetten in een register om te laten zien dat ze er ook aan denken.

Dus de stelling: Rouw in het openbaar is puur egocentrisme klopt gewoon.

Maar is egocentrisch dan fout? Je mag toch best een x in je msn naam hebben, je naam plaatsen in een publiek condoleance register, meelopen in een stille tocht, in het openbaar medeleven tonen? Dat mag toch? Waarom zouden wij daar een punt van maken. Sommige mensen raakt het wel, sommige mensen worden wel bang van al het geweld in de wereld, sommige mensen voelen zich er zelf beter door wanneer ze in het openbaar medeleven tonen. Wij, jullie, ons en ik kunnen niet oordelen of dat wel of niet mag kunnen. Wie zijn wij om mensen te zeggen dat dat niet mag, of te overdreven is? Er kan hier niet beslist worden over goed of fout. Het enige wat fout is, is de oorzaak van de openbare ' rouwbetuigingen' .

 

Onzin. Rouw is een emotie en emoties zijn menselijk, niet per definitie egocentristisch. Aparte kijk heb jij op de wereld...

 

Rouw hoeft niet per se een emotie te zijn natuurlijk. Rouw is een uiting van emotie of die uiting door echte emotie tot stand komt of door de omgeving en conventioneel gedrag (bewust of onbewust) is nog maar de vraag in sommige gevallen.

 

Om hier even over terug te komen..

Door iemand (succes ) sterkte te wensen bij een verlies, help je die persoon er echt niet veel mee hoor. Ik heb het zelf meegemaakt toen mijn vader 3,5 jaar geleden overleed. Je word gewoon boos over mensen die je denken te begrijpen wat je voelt en dat zij dit ook voelen maar dit is gewoon helemaal niet waar. Je hebt er wel iets aan als mensen er voor je zijn maar grotendeels verwerk je dit verdriet zelf. Dan kan dit verwerken eigenlijk ook niet want het blijft gewoon iedere dag. Veel mensen denken ook dat je dit kunt vergeten maar waarom een dierbare vergeten...? :{

 

Kijk, dat zei ik dus ook, en hier sta ik dus ook 100% achter..

 

Ben ik dus niet met je eens.
Rouw wekt emoties op, maar is geen emotie, droefheid om het gemis van een persoon. Je hebt verdriet omdat jij dat persoon mist/gaat missen. Je rouwt om je eigen verdriet en (aankomend) gemis en leeft vaak tergelijkertijd mee met de andere mensen die rouwen om hun eigen verdriet.

 

rouw (de ~ (m.))
1 droefheid over de dood van iem.
2 het tonen van droefheid over de dood van iem., toestand waarin men dan verkeert
3 rouwkleding
4 tijd van rouw => rouwtijd

Dus je snapt het wel. Droefheid om het gemis van een persoon (hoeft dus geeneens overlijden te zijn btw, oa een verbroken relatie kan ook). Dat is een emotie, zie niet hoe je dat anders kan interpreteren.

Natuurlijk ken je zaken als geveinzde rouw, maar dat is dus al een substituut voor het een of het ander...

Maar gewoon bij echte rouw, overvalt het je dus. Het overkomt je. Het is geen rationeel besluit om te gaan rouwen zoals hier weleens wordt geimpliceerd.

 

Tja, ik denk dat het verder een verschil van mening is. Ik zie rouwen als iets wat je eigenlijk alleen maar voor jezelf kan doen.

Dit ben ik wel met je eens.

 

Waarom is dat per se een substituut voor het een of ander? Een roep om aandacht wellicht? Dat zou kunnen, maar dat is toch echt een vorm van egocentrisme. Je kunt er een woordenboek bij pakken en de letterlijke betekenis opzoeken maar inzicht in de motivatie van die rouw, 'dat tonen van verdriet’, heb je daarmee nog niet. De vraag blijft: komt rouw altijd voort uit echt verdriet, echte emotie of rouwt men soms omdat de omgeving dat verwacht, conventioneel gedrag dus? En doet men dat met een zekere rationaliteit? Ik denk van wel. Wanneer in Madrid een bom ontploft vertonen groepen mensen rouwgedrag, ook mensen die er relatief gezien heel ver vanaf staan, veel Nederlanders bijvoorbeeld. Gek genoeg vallen er over de hele wereld slachtoffers van oorlogsactiviteiten waarbij geen enkele Nederlander stilstaat. Objectief gezien is het niet logisch dat men om de één wel rouwt en de ander niet als er geen persoonlijk verwantschap aanwezig is. Er is hier dus sprake van een selectieproces en dat veronderstelt een vorm van rationaliteit. Wanneer het tonen van rouw een conventie wordt, dan kun je bij het uiten van die rouw spreken van egocentrisme, omdat die rouw wordt verwacht door je omgeving en je daaraan ook werkelijk voldoet. Je stelt jezelf centraal zodat je omgeving dat opmerkt en kan zeggen: 'kijk eens, hij/zij vertoont rouw' en daarmee voldoe je aan het conventionele rolpatroon.

 

Dat is natuurlijk ook weer persoonlijk... Mijn vader heeft zij vader ook op jonge leeftijd verloren en hij verteld mij juist altijd hoe belangrijk de steun van zijn omgeving is geweest.