1. Deze website gebruikt cookies. Door deze website verder te gebruiken, gaat u akkoord met ons gebruik van cookies. Leer Meer.

Schrijvers / Journalisten

Discussie in 'Actualiteiten, Sport, Entertainment en Lifestyle' gestart door Willem, 24 dec 2008.

  1. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Nee, ik vind Engels gewoon een veel mooiere taal dan Nederlands. Ik kan me er veel beter in uitdrukken en erin schrijven is ook een uitstekende manier om je woordenschat uit te breiden.

    By the way. Hoofdstukje 4.

    Gareth was in the same old dusty room in which he had spent so many of his days. Harold Arcanos sat there, fresh and alive, at the other end of the wooden table. Astonished, Gareth tried to reach for him, but his father seemed to drift away into the eternal darkness beyond. He started to run, but with every blink, Harold seemed to have moved several yards away. Heavily panting, he saw the twinkle of his father’s eyes disappear in the black void.

    ..his father was really gone.

    Gareth awoke, and remarked with a certain indifference that somebody was tugging his arm. He didn’t sleep well with all the dreams he had. Would he ever sleep well after all he had seen? Moony, he opened his eyelids and met Evan’s gaze, who seemed to have woken him. Groaning, he wiped the sand from his eyes and left his warm linen sanctuary. Taking in the room he had slept in, he noticed a wooden armchair bearing some fresh clothes. Evan seemed to have packed his bag already. He looked out of the window: It was still dark. He hadn’t slept for long.

    At least his fingers had stopped bleeding. They were healing remarkably fast, to Gareth’s relief. Still, he would bear a scar to remember the events for the rest of his life. His arms were still heavy, but he understood why Evan had wakened him. He had to leave before the first rays of sunlight emerged. Leaning on the armchair, Gareth cast a glance at Evan, who gave him an assenting look.
    “That’s still part of the same favor”, Evan said as he tossed Gareth his hunter’s bag. “I’ve added water, fresh biscuits and some matches to your pack. I don’t know where you’re going and I don’t think I should know either, but this should at least get you to Copperwood.”

    “Must’ve been a hell of a favor” Gareth muttered. “What did you do for Carrell that he is helping you with such a predicament?”

    Evan smiled. “Let’s say I’ve gotten him out of a terrible fix in a bar at some late hour. He lowered his voice. “Never told his wife too. He loves me for that.” He started fiddling in his pack until he found what he was looking for: A loaf of rye bread. “I reckon you’re hungry. I can’t let you go before you’ve eaten something, can I?” He tossed Gareth the bread.

    Gareth couldn’t remember the last time he had eaten, so he gratefully devoured the meal. Grabbing all his belongings, he silently followed Evan down the stairs, as not to wake Carrell from his deep, noisy sleep. When they were at the door, Evan cleared his throat.

    “I’m sorry I cannot come with you Gareth. I have a family here and I can’t leave them alone. I pray you will find a safe haven somewhere away from Alberich. Maybe this whole situation will die out sometime, but I’ll probably not see you again for a very long time. You have my blessing. May you become as great a man as your father was.” Then he gave Gareth a very unexpected fatherly hug.
    Gareth didn’t know what to say for a moment, which they spent in silence together. He looked up at Evan, the tall, lean man he had hunted with for all those years. Still, he wondered.

    “Evan, why did you help me?”

    “Because I know you and I knew you were a victim of injustice.” Evan answered briskly.

    It sounded very much unlike Evan. Gareth didn’t know what to think. A man with Evan’s heart would certainly have done it for that reason, but he had a feeling there was more to it.

    “What was the real reason you helped me?”

    Clearly uncomfortable, Evan took a deep breath before he decided upon what to say.

    “Did you ever know how I repaid the favor to your father, Gareth?"
    Puzzled, Gareth shook his head. "I didn't even know you owed him anything in the first place."

    Evan continued: "He asked me to look after you. Maybe he was afraid something like the mess we’re in would happen sometime, or maybe he was just overly worried, but I promised him I’d look after you. He didn’t want you to know, but I guess I shouldn’t hide it from you. You’ve got enough problems already without this question bothering you.”

    “And you did that for all these years, for a simple favor?” Gareth said derisively. “Doesn’t make much sense to me.”

    “Harold did more than just a favor for me. I am forever indebted with him for what he did for me.” Evan paused, carefully choosing the words he came across. “He gave me life.”

    He seemed to be reminiscing. “All of the hunters you’ve met were born in Alberich. But not me, my tale started somewhere else. Somewhere far away. Do you know how your father and I met for the first time?”

    Gareth shook his head.

    “I robbed him.”

    Dumbfounded, Gareth couldn’t believe what he was hearing. Of all the people he knew, Evan would be the last he’d suspect of such a thing. He couldn’t think of a more moral man.

    Expecting such a response, Evan spoke in defense. “I’m not proud of what I’ve done. I was young, times were tough. I was a highwayman on the main road between Meledyl and the neighboring town of Cerris. We were like a plague back then. The authorities didn’t have the manpower to deal with us, and if you could brave living in the mountains, then it was a great way to survive.

    Harold had just finished his lawmaking study, and was on his way back to his birthplace to fulfill the Arcanos legacy, and to find a wife who he would spend his life with. In the way Harold always moves and makes his case, I mistook him for one of those blatant politicians from Meledyl. Those types who have wealthy families willing to pay for their son’s safety, so I put a knife at Harold’s throat and captured him.”

    Gareth was still staring at Evan wide-eyed. Not expecting a response, Evan continued his speech.

    “It took me about three days to realize that Harold didn’t have any wealthy acquaintances who would pay for him. In that time, with lack of a better thing to do, I spoke with Harold. At first we only shared simple speech regarding food and sleep, but as I started digging deeper into the persona that was Harold, I had more sophisticated talks with him.

    He told me who he was, what his hopes and dreams were. Then he asked what my hopes and dreams were. Can you imagine? A captive asking his captor what his dreams are? Well, Harold did, and it hit me deeply.” Evan rubbed a stray tear from his eyes. “I couldn’t come up with any. My life back then consisted of robbing people and wasting the riches on gambling and women. I don’t think I have ever been more ashamed in my life than that moment. Ashamed that I didn’t want to make more of myself. Ashamed that I wasn’t more like the person I had captured. Those simple words made me cry on the spot.”

    Chuckling, Evan continued his story. “And you know what that crazy old man of yours did then, Gareth? He offered me a job. A chance to forge myself into something new, protecting him from highwaymen instead of being one myself. I swear the people of Alberich could hear me shouting my cooperation back then.

    He taught me how to read and write during the travel home, and when we reached Alberich and my employment was over, Harold encouraged me to find something I was truly good at. I found myself in the trapping of animals. Trust me when I say there’s no more satisfactory feeling than finding yourself in life. If not for Harold, I would probably be killed for my robberies sometime, but he helped me find the right track and that’s why I have always and will always owe him my friendship and my support.”

    Evan seemed to be relieved that the story was off his heart, but fell silent as he saw Gareth gaping at him. Trying to break the awkward silence, Gareth started off.

    “Of all the people I knew, you would be the last I’d suspect of such a thing.”

    “People can change.” Evan mumbled as he avoided Gareth’s gaze. “I should have told you a long time ago. It’s something which has bothered me for a long time, something I’m ashamed of and hide in the darkest corners of my mind. I’ve been working my entire life to atone for what I’ve done, not necessarily for society but mostly for myself. Never try to do anything you can’t forgive yourself doing Gareth, or you’ll get old early like me.”

    Gareth was reminded of the man he had killed. Would he forgive himself for it? The man most certainly did horrible things to his father, and he prayed the perpetrator would be punished in the underworld for all eternity, but he was uncertain. What gave him the right to wield the sword of justice? Still, there was no way in which he could have captured the man. He acted on self-defense. Every rib he snapped, every drop of blood he spilled, was justified in his heart. The spirit of justice had vanished long since from their home. He intended to bring it back.

    Trying to control the mixed feelings of regret, anger and misery he felt, he clenched his fist as he cast his glance down. Evan seemed to notice, and put a comforting arm around him. They stood there for a few minutes, until Evan finally broke the silence.

    “We’re wasting valuable nighttime. I think it’s time to leave Alberich now.”

    Gareth knew he was right. During the night, it was far less likely for townsfolk to see him leave. If the authorities knew what direction he traveled in, it would be disastrous. Also, mornings in Alberich were generally busy, with folks coming to the town’s center to sell their wares, have a drink with acquaintances and stock up for the cold nights ahead. He had to avoid the people at all cost.

    Looking at Evan, he gave a slight nod as he gathered his things. Sharing one last look together, he stepped through the doorframe and into the cold, damp night, away from the familiar, a start of a journey into the unknown.
     
    Laatst bewerkt: 6 dec 2010
  2. fredfenster

    fredfenster Active Member

    Berichten:
    3.167
    Leuk Bevonden:
    3.319
    Ik denk dat het juist heel erg moeilijk is om (vooral fictie) in de taal te schrijven die niet je moedertaal is en die ook niet wordt gesproken in het land waar je leeft. Hoe weet je bijvoorbeeld of je taalgebruik niet erg achterhaald is? Bovendien kan ik me er weinig bij voorstellen dat je je beter in het Engels kunt uitdrukken, als Nederlands de taal is waarmee je iedere dag van de week bent omringd.

    Ik zeg dit uiteraard niet om je af te zeiken ofzo, maar zijn gewoon mijn gedachten hierover ;)
     
  3. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Engels kan dingen gewoon veel verfijnder uitleggen dan Nederlands. Ik ben inderdaad vaardiger in Nederlands dan in Engels, maar de taal heeft gewoon restricties waar je niet omheen kunt, hoe goed je ook bent erin.
     
  4. Badstreak

    Badstreak Veteran

    Berichten:
    2.519
    Leuk Bevonden:
    6
    Dat is puur persoonlijk. Ik vind zelf dat zinnen in het Engels meer 'emotie' bevatten. Ik ben zelf bezig met fictie en ik merk dat ik alles in het Engels aan het bedenken ben. Sterker, ik begon de backstory in het Nederlands en ik vond de opbouw al na een paar zinnen helemaal niks. Ik miste details en ik kon het ook met geen mogelijk goed toevoegen - alsof er een beperking was. Ook namen vind ik altijd erg gevoelloos in het Nederlands.
    Mijn moedertaal is wel gewoon Nederlands, alhoewel ik wel ben opgegroeid met een shitload aan Engels tekenseries.
     
    Laatst bewerkt: 6 dec 2010
  5. fredfenster

    fredfenster Active Member

    Berichten:
    3.167
    Leuk Bevonden:
    3.319
    Ik kan me wel wat voorstellen bij zo'n gevoel dat je je met een bepaalde taal prettiger voelt als het ware (dus ook qua jezelf uitdrukken etc.), maar ik denk toch dat het in de praktijk niet zo werkt - en de taalwetenschap ondersteunt mij in dezen *) :+ - omdat je nu eenmaal veel meer ervaring hebt met het Nederlands, een veel uitgebreider vocabulaire etc. Ik denk dat je wanneer je schrijft in je moedertaal ook veel kritischer bent, omdat je veel meer 'vergelijkingsmateriaal' hebt, je merkt lelijkheden veel eerder op. Terwijl je in een andere taal niet weet hoe gangbaar of juist afgezaagd je taalgebruik is en niet opmerkt dat die zinsconstructie helemaal niet zo prettig leest (voor een native speaker).
     
  6. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Ik vind De Tweeling ook niet prettig lezen terwijl dat toch echt een bestseller is geworden en Nederlands ook mijn moedertaal is. Zoiets is denk ik ook heel erg persoonlijk. Bovendien ben ik het niet met je eens dat je in een andere taal niet kunt zien of iets lekker leest of niet. Mensen die in een andere taal schrijven zullen toch vaak ook de mensen zijn die veel in aanraking komen met die betreffende taal, en als je veel leest, krijg je ook wel ervaring in wat wel en niet prettig leest. Althans, zo zie ik het.

    Neemt niet weg van je punt dat mensen voor wie een taal de native language is dat eerder kunnen herkennen. Dat betekent dus gewoon dat je bij een andere taal dan je moedertaal tot op een zeker punt meer je best zal moeten doen om hetzelfde resultaat te bereiken.
     
  7. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Kickje.

    Hoofdstuk 5

    What did he send that lad into ..

    This thought was dominating Evan’s mind as he watched Gareth become a speck at the horizon. He prayed that the good spirits would protect that very unfortunate boy. Yet, another thought, still small but manifesting itself like a plague in his head, was forming: What was going on in Alberich?

    Moving back to the kitchen, he saw Carrell sitting at the dining table, munching on his breakfast. “You’re up early Carrell.”

    Carrell grumbled: His mood hadn’t improved since last night. As he opened his mouth to speak, he showered Evan with a cascade of breadcrumps.

    “Got a big order yesterday with some urgency. Need to fix a cart for some nobleman from Copperwood. He’s paying handsomely too .. just needs to be done by dusk.”
    Evan could tell Carrell was lying from his voice, which wasn’t as aggressive as he was accustomed to. He, just like Evan, probably hadn’t slept well this night.

    “I see. I won’t be bothering you today then. I should see my wife and kids, they’re probably dead worried because I didn’t come home tonight.”

    Carrell nodded in silent consent, but as Evan was moving for the front door, he broke the silence:

    “Evan. Hold it. This – er – situation of last night .. it’s our little secret right? I don’t want ‘em searching my house.”

    Evan turned around and faced Carrell again. “Trust me on my word that nothing that aspired here will leave these walls because of me. I’m in much bigger trouble than you are, Carrell. Housing a murderer means death. Knowledge of the murderer would mean torture, before death. I wouldn’t want that to happen, now would I?”

    As Carrell seemed convinced by these words, Evan left the smithy to head where he should've gone much earlier: Home. As he was sauntering over the pavement out of east Alberich, he heard the blacksmith furiously pounding his anvils, as to forget that Gareth’s problem was now also his responsibility to bear. Still, Evan was reasonably sure he was not going to tell anybody, even if Carrel’s only reason was to save his sorry self.

    As he approached the town center, the noise of the crowd reached his ears on the wind, like the buzzing of a fly in his ear. Closing in on the marketplace, the streets became increasingly populated. Stall vendors were trying to sell their roasted chicken to the hungry, others were praising the quality of their silk, trinkets, livestock and various other goods Evan didn’t really pay attention to. In the dark alleys, he could see shady dealings taking place that couldn’t bear sunlight: Corrupt officials taking bribes, black market traders selling skulls and poisons and a sinister bunch of men probably waiting for an ignorant traveler to trespass the small bystreets. Yet, all these places had something familiar: Everywhere he went, there was the buzz of chatter. Gossip about the terrible event that had taken place.

    As he was passing through the busy avenue on his way home, he noticed the sign of the Feisty Goat tavern. Stopping in his tracks, he decided his family would have to wait a few more minutes. He needed a drink to forget his woes.

    Entering the noisy inn, which was just as crowded as the streets outside, he was greeted by the innkeeper as he managed to capture a seat at the bar. When he was about to order a drink, the crowd was suddenly stirred: Somebody was speaking. Evan tried to make himself tall to see who it was, but there were simply too many people. Hence he turned his ear to the voice and as the crowd gradually became silent, he managed to make out the speech.

    “Dear citizens of Alberich. This day, our peaceful town has been witness to a terrible event. Our most respected councilmember Harold Arcanos, who is in the hearts of many of us, was brutally slain by none other than his very own son, Gareth.”

    The crowd burst out in angry whispers at hearing this terrible incident. When the speaker managed to subdue the noise of the crowd, he continued his message.

    “But death wasn’t horrifying enough for this monstrous murderer: Not even granting the dead their rest, he mutilated the corpse of his own old man.”

    The crowd was getting increasingly loud now. Evan was afraid there might be a riot, but miraculously the speaker seemed to keep control of the situation, hushing the mass and scraping his throat to continue.

    “But rest assured, dear citizens. We will not allow this unforgivable deed to go unpunished. The coward is on the run, but our soldiers are looking for this disgrace to humanity as we speak. Other criers like me are spreading the word about him right now. Soon, all of Arganoth will know of the criminal act of this boy!”

    The crowd was shouting in consent now. It was sickening Evan. How he longed to shout that what really happened into the ears of these narrow-minded herd animals. How he wanted to make them see how they were deceived, herded by the information officials were feeding them. If a truth was buried deep enough, lies could become the new verity.
    But he didn’t. He had his family to care about. What were they going to do without him? He would only be captured in vain if he decided to stand up now. Therefore, he stayed where he was, watching the crowd dissolve as the message had been relayed.

    When the barkeeper offered him a drink, he refused: Better not get intoxicated now. A deep sadness was emerging from inside him of the events of late. Of how easy it was to mesmerize people with the things they wanted to hear. He wanted to be home as soon as possible to see his wife and children again.

    Leaving the Feisty Goat, he moved against the current of people moving to the marketplace on the way home. As the streets grew increasingly deserted, he finally caught his small wooden home in sight, on the western edge of Alberich. As he entered the house, his wife was storming towards him. Spreading his arms, he caught her in a sure embrace. She was in tears.

    “Oh Evan, we were all so worried about you! When we heard about what Gareth did and you didn’t come back we all thought you ..” She had difficulty speaking as Evan comforted her, while her cheeks wetted his shoulders. “I’m just so glad you’re back.”

    Evan stroked her back and wiped her tears away. “Martha, there was nothing to worry about. I didn’t want to scare you. I just stayed at Carrell’s because I was so tired from the hunting trip. I know I should have gone home immediately, it was foolish of me not to think about your anxiety.”
    Martha seemed satisfied with that answer. She kissed him as she guided him to the living room, where a pot of tea was fuming on the stove. He longed for his children to be home, as he hadn’t seen them since he departed for the hunting trip. As he and Martha sat on the couch, he was sunken in thought. First, he would have to organize the hunting party in the absence of Gareth. What he was to do next, he didn’t know yet. He had to know what was going on. And he also knew who was going to help him with his thirst for information.

    Max Brownlow.
     
  8. WOUW5

    WOUW5 Cpt. Censorshades!

    Berichten:
    2.588
    Leuk Bevonden:
    13
    Ik heb de laatste tijd flink wat vrije tijd en ben aan een beetje begonnen met schrijven. Altijd fan van het schrift geweest. Ik werk nu aan twee verhalen.
    Het eerste is een serie verhalen die ik online wil plaatsen. Ik ga nog niet op de inhoud in, maar het heeft een luchtige verhaallijn vol spanning en sensatie. Deze serie schrijf ik on het engels. Ik heb er nog een idee voor dat ik erg zie zitten, maar daar mis ik zelf het tekentalent voor.
    Daarnaast heb ik nog een serieuzer verhaal wat meer geschikt is voor boekvorm.Speelt zich af in 1940, vlak na de bezetting van Nederland. Gaat over een Nederlander met een Duitse moeder en meer wil ik nog niet kwijt atm.
    Ik heb ook nog een shitload aan jrabbels voor andere verhalen, maar die hebben nu geen prioriteit.
     
    Laatst bewerkt: 8 feb 2011
  9. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Nice. Hoe schrijf jij normaal? Ik heb altijd als ik in de trein zit of in bed lig dat ik een idee krijg en dan tik ik het uit zodra ik een computer voor handen heb.
     
  10. Rydan

    Rydan Active Member

    Berichten:
    1.652
    Leuk Bevonden:
    18
    Ben benieuwd. Sinds kort zelf ook een beetje begonnen. Journalistiek toch misschien mijn master, als ik deze opleiding afmaak, en dan kan het oefenen natuurlijk geen kwaad. Ik studeer nu in het Engels dus probeer me ook in het Engels uit te drukken. Het is echter een taal waarin de schrijfstijl redelijk direct is, maar nuances en subtiel woordgebruik maken het verschil. Ik kan ook echt genieten van de blogs en woordspelingen van de presentators van Top Gear dus daar probeer ik ook lering uit te trekken. Sowieso Brits Engels > Amerikaans Engels.

    Om over het Engels versus Nederlands nog wat zinnigs te zeggen. In de moedertaal is over het algemeen natuurlijk makkelijker, deels dus doordat die nuances en dergelijke makkelijker zijn aan te brengen en het uitdrukken sowieso soepeler is.
     
  11. WOUW5

    WOUW5 Cpt. Censorshades!

    Berichten:
    2.588
    Leuk Bevonden:
    13
    MEestal krijg ik tijdens het blowen inspiratie voor passages.:9Die krabbel ik meteen neer. Als ik minder stoned ben schrijf ik het een beetje op papier en later werk ik het nog uit op mojn laptop. Maar die serie is op het moment nog niet ecgt verhalend, passages miet nog verbonden worden enzo.
    Met het boek ben ik nog een beetje achtergrond en personages, tijdlijn etc.. Aan het uitwerken voor ik echt ga schrijven. Wil dit boek trouwens gewoon in Nederlands doen, de serie wordt alleen engelstalig omdat ik daarmee online fa en dan een groter bereik heb. Stel dat het boek daadwerkelijk uitgegeven wordt dan is dat toch eerst landelijk en mocht
    Het een bestseller worden dan vertalen anderen het wel weer voor me.:cool:+) Ook wil ik graag iets bijdragen aan de vaderlandse literatuur.:)
     
  12. Le Lastpak

    Le Lastpak (◕‿◕✿)

    Berichten:
    6.574
    Leuk Bevonden:
    798
    Vinden jullie boeken geen achterhaald concept? Zelf vond ik het vak literatuur een hel. Ik snap gewoon niet het voordeel van een boek tegenover de andere vormen van storytelling. Namelijk film en gaming. Mensen zeggen weleens dat je in een boek je eigen fantasie kan gebruiken. Maar ik mis gewoon de beleving en invulling van je eigen verhaal in bijvoorbeeld een goede open game.

    Zelf heb ik m'n boekenkast vol staan met educatieve boeken. Dan waardeer ik platte tekst wel enorm. Het is dan makkelijker om dan dingen op te zoeken.

    edit:

    Ik kom net achter dat er een betere thread is hiervoor. Schrijf ze ;)
     
    Laatst bewerkt: 8 feb 2011
  13. Deoxis

    Deoxis Coloris

    Berichten:
    1.441
    Leuk Bevonden:
    0
    Crosspost met het Schrijvers topic:

    Vooral omdat film en gaming zogeheten 'fleeting storylines' zijn. Ze mogen je misschien wel interesseren of memorabel zijn. Maar ze zijn niet voor eeuwig i.t.t. geschreven woord.
    Hugo heeft het perfect verwoord: vroeger documenteerde men met architectuur om verhalen te vertellen, culturen te behouden en expressie te tonen.
    Toen kwam de boekdruk kunst op en verving deze de architectuur, omdat het de enigste echte eeuwige uitdrukkingsvorm is in enige zin. Herdrukken is makkelijk, zelf beginnen is makkelijk. Maar bovenal, het is het sterkste medium t.o.v. emotie (samen met muziek).
    Achterhaald? Absoluut niet. Er heerst gewoon een mogelijkheid van variatie in voor de meer toegankelijkere lezer/schrijver in de vormen die jij beschrijft. Maar het verschil tussen een game/film en een boek, is bijvoorbeeld de duur van het gehele verhaal. Een film kan grof gezegd iemand voor maximaal 4 uur bezig houden zou ik zeggen. Daarna haalt het zijn limiet. Er moet een einde aan komen of een nieuwe film gemaakt worden om het verhaal te vorderen, wat dat betreft is film zelfs een achterhaald concept t.o.v. games.
    Dan heb je het verschil in games en boeken dus. Een game is interactief, een boek niet. Een game vergt minder fantasie van de toeschouwer, omdat deze al redelijk vast staat. Terwijl in een boek het ontzettend veel makkelijker is om iemand aan het denken te zetten; of iets anders te denken dan dat de schrijver bedoeld met behulp van vage stukken, creatief woordgebruik en voorschaduwing.
    'Invulling' zoals jij het beschrijft heeft niet alleen met interactie te maken. Het heeft ook te maken met inleving, denkvermogen en fantasie. Iets wat je sneller terug zult vinden in een boek dan een game.

    Dus in het kort, nee. Het is geen achterhaald concept.

    My 2 cents.
     
    Laatst bewerkt: 8 feb 2011
  14. WOUW5

    WOUW5 Cpt. Censorshades!

    Berichten:
    2.588
    Leuk Bevonden:
    13
    Alsof we zomaar ff een film of game kunnen maken. Om een boek te schrijven heb je nauwelijks wat nosig. Films zijn me vaak te beknopt en kunnen me maar zelden zo goed vermaken als een boek en qua games ben ik zelf toch meer een multiplayerman.
     
  15. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Precies: Een boek is over het algemeen laagdrempelig om te maken waardoor er een grotere hoeveelheid aan verhalen uit geproduceerd wordt en dus de kans dat er een goede tussenzit ook groter is. Niet iedereen heeft een 50 miljoen budget om een film te maken, maar zo ongeveer iedereen in de Westerse wereld heeft wel een pen en papier of een laptop met wordprocessor.
     
  16. Tyrant

    Tyrant Well-Known Member

    Berichten:
    12.058
    Leuk Bevonden:
    9.617
    Ik ben jaloers op jouw talenkennis op het gebied van Engels Dennis! Echt hele leuke stukjes, zonder geforceerd intelligent over te komen door middel van random begrippen neer te pleuren. Knap!
     
  17. 1989

    1989 Keeping it real

    Berichten:
    163
    Leuk Bevonden:
    0
    Erg is dat he :p ?
     
  18. Sliv

    Sliv The One and Only

    Berichten:
    1.327
    Leuk Bevonden:
    230
    Erg?
     
  19. Rydan

    Rydan Active Member

    Berichten:
    1.652
    Leuk Bevonden:
    18
    Lees dit nu pas. Bedankt man! Leuk dat je het waardeert.

    Ben nu overigens zelf zwaar aan het twijfelen of ik überhaupt met mijn studie doorga, maar als ik doorga weet ik ook niet of journalistiek wel de master naar keuze wordt. Onderzoeksjournalistiek lijkt me echt heel interessant, maar dat onderdeel wordt steeds kleiner. Journalistiek moet snel zijn en populistisch en amateur journalistiek wordt ook steeds belangrijker (twitter en dergelijke). Lijkt me een ietwat uitstervend beroep.

    @Sliv, erg als in wanneer mensen geforceerd intelligent proberen te doen.
     
    Laatst bewerkt: 7 mrt 2011
  20. Mtthz

    Mtthz XBW.nl VIP XBW.nl VIP

    Berichten:
    588
    Leuk Bevonden:
    38
    Een verhaaltje schrijven is het ene. Ik kan ook uit mijn hoofd zomaar een verhaaltje verzinnen. Een kwalitatief goed verhaal schrijven is andere koek. Dan ga je verder dan de reguliere pulp wat voor 90% in de boekhandel te vinden is. Hoe hou je een verhaal spannend of boeiend, is het origineel, uniek? Is het goed leesbaar? Er zijn maar weinig die dat echt goed kunnen.
     

Deel Deze Pagina