Thuis zitten....

ik heb het ook gehad , maar geen syndroom van asperge: het was een ziekte waarbij ik niet kon lopen OMG .
Ze wisten niet wat het was en ben ong. 10x leeggeprikt door zo'n rot naald waarbij ik echt liever wordt aangereden dan dat ik zo''n ding in me huid krijgt .
maarja na 10 x raak je er al snel aan gewend , afijn ze wisten het dus niet.
Ik zat als een oude opa'tje in een rolstoel en kon niet naar school.
toen gebeurde er nog meer raren dingen: ik kreeg blauwe plekken alsof ik had was gevallen/geslagen , me armen werden dik en me benen .
ik vond het echt eng en gellukig kwamen de doktoren eral snel achter wat ik had het word(ik weet niet echt hoe je het schrijft) :Gusjee ofzo
gelukkig ging het langzaam over en had ik voor troost de XBOX gehad die ik toen zo graag wou

 

Hmm, is idd niet prettig om meerdere malen injecties te krijgen (vooral niet als je er al een hekel aan hebt) terwijl ze dan nog niet eens weten wat er precies aan de hand is....

Gelukkig heeft die Xbox vast een hoop goed gemaakt achteraf, of niet ?

 

ik gilde het toen uit , maar na 5 a 8 prikke weet je hoe het voelt , en eigenlijk doet het niet eens zo''n pijn meer
maar die xbox met splintercell maakte een heeel hoop goed

 

Tja, zelfs injecties wennen op een gegeven moment. Ik heb vroeger ook best vaak bloed moeten laten prikken, dat vond ik de eerste paar keer eng....daarna mochten ze het van mij iedere week doen. De tandarts is echter een heel ander verhaal, als ik daar nooit meer naartoe zou hoeven in ruil voor de rest van m'n leven iedere week een injectie....achter mekaar

 

ik heb nu niet veel tijd om mijn hele verhaal te typen, doe ik nog wel een keer.

maar bedankt voor je reactie
wat ik herken?
naja, het algemeen beeld van je verhaal eigenlijk.
Het moeilijk omgaan met mensen, niet makkelijk een gesprek kunnen voeren. Niet alles te gelijk kunnen.
Als mij teveel tegen zit klap ik gelijk helemaal dicht en is echt alles teveel.
Keer ik mij tegen alles en iedereen, is niks goed.
Moeite met het wennen aan nieuwe situaties.
dat soort dingen.

 

Ik herken ook zeker kenmerken van asperger in mij. Zoals dat met moeilijk contacten leggen heb ik volgens mij ook wel een klein beetje, vooral het deel met de gesprekken. Ik vind het ook moeilijk om een gesprek gaande te houden of met een meisje te praten. Ik ben ook vaak meer de luisteraar dan de prater.
Ook het deel van ergens in geiterresseerd en voor de rest niet geinteresseerd zijn. Met bijvoorbeeld mijn studie kiezen, ik heb wel interesse in techniek. Maar van andere opleidingen denk ik wel eens: 'hoe kun je dat leuk vinden'.
Voor de rest heb ik nog niet zoiets ondervonden dat ik anders denk/'geprogrameerd ben' dan anderen.
Met leren enz. heb ik gelukkig ook niet echt last.

 

Wow, zero paradox! , juist je beginpost gelezen, serieus heftig man! Ik kreeg het er even benauwd van dat iemand zo depressief kan zijn...? Maar, ik begrijp je wel volledig hoor. Ik zit in een miniversie van jou versie. Ik ben in juni afgestudeerd van school(Elektrotechnieken en installatieleer). Maar ik wil die job niet doen(terwijl mijn vader het doet, ik doe wel altijd vakantiewerk... met hem,maar de job staat me gewoon niet aan). Dus dacht ik voor politieagent te gaan(maar dan achteraf naar het SIE ofzo, dat interresseert me, politie, daar heb ik het niet zo echt heel fel voor,maarja, iedereen zijn job he). In ieder geval, ik was net niet aangenomen voor de opleiding te doen,maar daardoor heb ik wel een half jaar thuis gezeten(om soms proeven te doen, en voor de rest wachten eigelijk!). Maar nu heb ik wel een hoop tijd weggegooid, als ik er nu bij nadenk, had ik al werk kunnen gehad hebben, en noem maar op. Dus nu ga ik voor security gaan, hopelijk geraak ik daar wel binnen. Maar daar is ook een opleiding voor nodig(niet zo lang, iets meer als een maand),...maar mijn besluit staat toch vast, daar ga ik 100 procent voor gaan, ik heb nu alleen enorm veel spijt dat ik het niet onmiddellijk gedaan had.

En nu ik thuis zat heb ik ook sommige dagen gehad dat ik als zombie tegen de middag uit mijn bed kwam,maar als het te erg was, zette ik de volgende dag mijn wekker. Ik probeer constant een normaal leven aan te houden,maar mijn vader komt af en toe thuis voor papierwerk, en als die ziet dat ik niets doe, dan krijg ik tegen mijn klote,dus ik krijg altijd werk voor thuis(huis is nog niet volledig af eigelijk, en er is werk zat),af en toe moet ik ook mee gaan werken met mijn vader(zo heb ik mijn hd tv en xbox 360 betaalt, maar toen had mijn vader het heeel druk, ik heb toen eigelijk 2 maanden aan een stuk 10 uur per dag gewerkt , dat was eigelijk ook niet fijn). Dus mijn punt is maar, probeer eens elke dag een ritme aan te houden, 9 uur op staan, dan ga je dat doen,dan ontspanning,...(je kan mss een weekschema maken, ik noem maar iets op). Als je dan normale slaaptijden hebt,... kan je echt voor werk beginnen te zoeken, want dan voel je je waarschijnlijk ook beter. In ieder geval, ik hoop dat ik binnen dit en een 2tal maanden aan het werken ben, en ik hoop hetzelfde voor jou !!!

ps: Eigelijk moest ik nu hier ook aan het werken zijn, maarja, ik sneak soms naar mijn pc, of xbox, weet je wel ...

Edit: Zero paradox,ik heb juist nog een paar post gelezen van jou op de vorige bladzijde, je zou leraar moeten zijn ofzo! Je bent echt heel duidelijk in je woorden, en je bent serieus slim! Of je zou voor een site moeten werken ofzo, Of een opleiding volgen voor... ik denk dat er zoveel zaken zijn die je kan doen...

 

ieekkss tandarts BAAHHH
ahha wat wel lol is is dat ik bij een chinees zit , klein oud mannetje met veel humor zoals :kwijl maar in die bak of noem het maar op moest ik wel om lachen

 

@ boss : Jah dat gevoel heb ik ook weleens, ik bedoel ik ben nu 22 en moet in principe helemaal opnieuw beginnen. Tenminste zo voelt het wel, het is net alsof alles wat ik hiervoor bereikt heb (nu is dat niet veel maar goed) allemaal voor niks is geweest....alsof ik jah, gewoon met een schone lei weer helemaal onderaan de ladder begin zegmaar.

Wat dat ritme betreft, ik zal het nogmaals proberen te verduidelijken. Stel ik heb om 11 uur een afspraak ergens, dan zet ik de wekker op half 10 en dan ben ik daar geheid op tijd. Als ik weet dat ik een afspraak heb (een verplichting die ik na moet komen), dan is dat voor mij voldoende motivatie om uit bed te komen. Zet ik echter op een willekeurige dag, wanneer ik nergens naartoe hoef, de wekker op half 10....tja, dan wordt ik wel om half 10 wakker maar ik kan mezelf dan niet uit bed krijgen. Ik heb niet het gevoel ergens voor op te "moeten" staan....en daar ligt volgens mij het hele probleem.

 

heb ik elke ochtend

 

Ja, dat laatste wat je daar zegt, begrijp ik volledig! Als ik mee moet gaan werken met mijn vader, en ik zet mijn wekker dan om 5uur 's morgens(terwijl ik om 1 uur ben gaan slapen) dan ben ik onmiddellijk paraat. Als ik weet dat ik niet te doen heb, dan gaat dat moeilijker,maar ik probeer, het gaat beter en beter nu eigelijk. Een tijdje terug geraakte ik ook niet uit bed. Nu eigelijk wel, maarja, ik wil zo snel mogelijk gaan werken. Want ik heb ook het gevoel van, what the fuck doe ik nu, wat heb ik gedaan. Maar ik wilde gewoon bij de politie, en daar moest ik een half jaar op wachten voor ik wist of ik aangenomen was ofzo, stelletje zeikers zeg(neenee, dat meen ik niet,maar toch, ik was er niet goed van). In ieder geval, je kan toch zoveel zaken doen, niet? En ondertussen kan je misschien een boek schrijven, aangezien je toch goed kan schrijven... Ik zeg maar wat...

 

Ik heb in elk geval nog zat games liggen waar ik nog mee vooruit kan Tevens heb ik ook voldoende tijd om de mensen hier op het forum te helpen met mijn "wijsheid" (), dus ook aan schrijven zal ik niks tekort komen

 

Ja, dat is waar. Maar het belangrijkste van al is, dat je gelukkig bent en niet depressief ofzo... Zoals met mij, ik heb een paar probleempjes gehad(niet veel ergs,maar toch hou ik het liever voor mij, niemand weet er van, maakt niet uit wat, een jaartje terug ofzo). Ik heb me er proberen over te zetten,maar toen was ik te pletter gevallen met snowboarden(met school was het, de eerste dag dat ik daar was , weet je hoe erg, ik keek al een jaar uit naar die reis om samen met mijn klasgenoten te snowboarden, zuipen,...). Toen heb ik een half jaar niets sport gedaan(mocht ik niet wegens de breuken), een tijd gewoon plat gelegen,...maar het had niet veel uitgemaakt voor mijn studies, heb mijn diploma en shit, dus. In ieder geval, dan wilde ik politieagent worden, ook niet gelukt, damn,maarja, nu ben ik er wel zeker van dat ik bij security ga, ik weet het gewoon 100 procent dat ik er bij zal zijn. En nu ben ik terug happy he. Probeer een doel te hebben in je leven, zoals je nu met je wijsheid ons helpt,maar dan een doel in een bepaalde job he...

 

Ik snap je boss Tis zeker kut als je iets wilt doen maar het niet mag/kan vanwege een blessure of een andere beperking.

Mijn doel in het leven is om gewoon plezier te hebben int dagelijks leven, leven alsof iedere dag je laatste kan zijn Werk is daarbij zeker niet onbelangrijk, maar laten we niet vergeten : je werkt om te leven, je leeft niet om te werken

 

maar ben je nu werkeloos dan?
anders dacht ik aan een soort baantje bij xbw als nieuwsjager (want ik zie niet echt veel nieuws meer de laatste tijd )

 

Ja, dat is waar...

 

Als je de openingspost ff goed had doorgenomen (kweet dat het lastig is, zo'n flinke lap tekst....sorry maar ik ben heel slecht in dingen kort houden ) had je gelezen dat ik al anderhalf jaar thuis zit. Werkloos ben dus, andere benaming voor dezelfde shit....

 

@ zero: Vergis je niet in hoe zwaar het is een normaal ritme te vinden. Je merkt ook pas de gevolgen der van als je weer een "normaal" leven gaat leiden ik kan nu ik weer "gezond" (met een klein korreltje zout nemen) ben niet zonder medicijnen die me hier bij helpen. Ik maak zelfs de stof om in slaap te vallen niet eens meer normaal aan als ik m`n medicijnen niet neem lig ik rustig tot half 7 sochtends klaar wakker in m`n bed zonder me ook maar moe te voelen, maar als ik opstond kwam ik tot helemaal niks. Kortom mijn dag en nacht ritme is helemaal kapot (ze hopen dat dit bijtrekt als de hormonen ed beetje tot rust komen). Ik raad je aan je arts wat info te vragen over eventuele hulp bij het terug vinden van een normaal dag/nacht ritme.

 

Het lijkt net of dit stukje over mij gaat. Daar baal ik ook altijd ontzettend van. Als ik geen reden heb om met mensen te praten, doe ik het ook niet. Ik wil het wel, maar zou niet weten waarover. En een gesprek valt bij mij ook snel stil. Ik doe dan de opleiding journalistiek, voor een interview heb je een reden om contact met iemand op te nemen. Dan heb ik er ook geen problemen mee. En als het gesprek stil valt, is meestal het interview afgelopen Jij vind schrijven leuk. Dan zou je een opleiding journalistiek kunnen overwegen. Er zijn echter maar weinig scholen die de opleiding aanbieden. Ik moet ook 2 uur reizen om op school te komen. Plus het feit dat er maar een beperkt aantal leerlingen worden aangenomen. Zit op de Hogeschool Utrecht, maar ik moest eerst een decentrale selectietoets maken. Bij een goede score wordt je meteen aangenomen (volgens mij hoef je op jouw leeftijd geen eens een diploma te hebben, maar dan moet je de toets uitzonderlijk goed maken). Ik werd aangenomen op basis van mn cijfers op het MBO. Het is maar een tip. Maar als je schrijven leuk vind, kan je het overwegen. Ook al zit schrijven over computerspellen er niet in. Altijd maar politiek en serieuze kwesties

 

Ik vind het erg kut voor je, om het maar even zo te zeggen.
Ikzelf heb nog niet zoiets meegemaakt maar wat jij zegt, lijkt me heel vreselijk. Hoe mager ben je? En hoe vinden je ouders dit?