Het einde vond ik in eerste instantie heel erg slecht. Ineens gingen ze dood, lekker vaag.
Maar toen diezelfde stem het ging uitleggen vond ik het einde wel enigzins goed. Want ik vond het mooi dat je diezelfde druppel te zien kreeg als in het begin. En dan vallen de puzzelstukjes ineen en meteen snap je het zodra je die bacteriën ziet. En dat is nét voordat de stem het uitlegt. En dan zijn de hoofdrolspelers in onwetenheid achtergebleven terwijl jij het snapt. Dat vond ik goed. Want ik heb mij nou altijd afgevraagd waarom aliens hier op Aarde niet doodgaan aan of ziek worden van al onze ziektes in die rampenfilms, en voor het eerst is er een film/verhaal die er rekening mee houd. Maar jij vraagt je af waarom die tripods ineens doodgaan aan de ziektes terwijl ze er al miljarden jaren waren onder de grond. Alleen die
machines zaten in de grond, die wezens zelf kwamen nou pas! Met die bliksem in capsules, zij zijn hier nooit geweest toen hier leven was.
Over het stuk ervoor valt echter geen woord goed te praten. Dat cliché gedoe waar ze allemaal elkaar weer gelukkig vinden, walgelijk.
En er zaten idd echt grove opvallende fouten in. Zoals wanneer ze in het huis van die moeder schuilen. De bliksem is er weer, stroom valt weer uit. Maar alles in het nieuwsbusje (die het van dichtbij heeft meegemaakt want die man was doof!) en zijn gestolen Chrysler werkten nog. Terwijl in NY alle auto's stuk waren.
