weglopen

Sterkte met je ouders.

 

Weglopen is een actie die voortkomt uit het verlangen letterlijk een situatie et ontvluchten. In mijn optiek kan je het beter niet doen. Bespreek met je ouders vooral wat je dwarszit, doe dit niet door op elkaar te schelden maar door op een rustig moment, desnoods vooraf aangekondigd, de stand van zaken te bespreken. Weglopen leidt tot veel onrust en heeft lang niet altijd het gewenste effect.

Zou je de aard van d eproblemen ook aan ons kunnen vertellen? Want het is nu lastig om het in persectief te plaatsen.

 

weg lopen is zielig ... Je ouders hebben het beste met je voor ... Wat wil je later worden... Wat wil je doen ... Je zegt dat je geen leven meer hebt ... plan dan je tijd in ... maak bijvoorbeeld een schema ...

Zoveel tijd voor school
zoveel tijd voor huiswerk
zoveel tijd aan familie
zoveel tijd aan werk
zoveel tijd voor je vriendin
etc.

als je het zo bespreekt ... leer je je leven in te delen (onderhandellen) en je ouders zijn blij, omdat je over je tijdsindeling hebt nagedacht ... Het leven bestaad niet alleen uit vrije tijd

 

Wel een wijz epost Fardo. Het leven bestaat niet alleen uit vrije tijd, maar als je in d epubertijd al in de stress zit dan is er iets mis. Welja, pubers hebben overal problemen mee dankzij de hormonen, terwijl die tijd achteraf vaak een van de fijnste, rustigste periodes in het leven is.

 

Nu niet verkeerd opvatten he,
Maar wat is jou leeftijd? Just a simpel question...

 

ja me ouders hebben ook het beste met me voor,..dat weet ik wel ben hun kind en ze zien me graag gelukkig leven. LOGISCH Maarja veel ouders denken dat alleen maar goeie ervaringen goed voor je zijn en altijd bij je ouders thuis blijven niet ver van huis etc. Maar realiseren niet dat een mens heeft ups en downs nodig om zichzelf compleet te maken, en leren ook afhankelijk te zijn zodat men sterkere geest heeft. Natuurlijk moet je kind niet helemaal loslaten, heeft zeker richting nodig maar echt veel ouders houden alleen maar vast aan wat goed voor je is, is van toepassing. Ik ben blij dat ik niet altijd naar me ouders heb geluisterd, anders had ik altijd rustig leventje gehad onwetend van (interessante, boeiende) andere dingen in het leven. Ik leef al 18 jaar eigenlijk in strijd met me ouders, niks met puberteit te maken hoewel vroeger wel wat erger was. Maar komt ook me ouders komen uit t buitenland ergens van primitief dorpje (??), zijn wel gemoderniseerd maar ouders hebben n ander realiteits beeld van hun kinderen.

 

PFFFF...weglopen is dus ZO pasé he, zo jaren 90 *) en nooit is er 1 die het goed doet, ga dan verdomme met het vliegtuig naar amerika geen hond die je daar vind, amateurs

 

Daar bereik je dus echt helemaal niks mee, ik ken wel iemand met problemen, het begon met weglopen etc.. af en toe es een weekje niet thuis slapen en ga maar door.....

Daarna gaan ze aan de drugs, dan gaan ze in zichzelf snijden omdat het echt steeds slechter gaat...

Ik snap dat het soms heel k*t kan zijn maar houd het in de hand want voor je het weet loopt het uit de hand en word het een gewoonte.

Suc6 !

 

Hebben ze in belgie niet zoiets als een kindertelefoon.
Beter dat je je hart uitlucht dan stomme dingen als weg lopen doet.
En misschien dat je ook denkt dat het gras bij andere vrienden groener is dan bij jouw.
Maar onthoud wel dat er ook mensen zijn die misschien wel misbruikt worden door hun ouders. Ook al voelt het soms dat je de enigste bent die niet kan opschieten met zijn ouders. In iedergeval is het beter om er met verschillende mensen over te praten.
En niet alleen met vrienden want die zouden ook een slecht invloed op je kunnen hebben.

 

Laat je ouders deze thread lezen. Dan zien ze echt dat je er mee zit, dan kijken ze vast anders!

 

Tijdschemas in de pubertijd? Moet er echt niet aan denken, als je geforceerd 2 uur met je familie gaat doorbrengen 'omdat dat moet' heeft het minder zin dan een half uurtje vrijwillig. Qua huiswerk werkt het dan weer wel, best goed als je je er echt toe weet te zetten om het te maken. Geeft wat voldoening enzo. Maar een vast aantal uren om met je vrienden of vriendin om te gaan? Dat je in de kroeg zit, en opeens roept: 'O NEE, IK BEN AL EEN KWARTIER TE LANG MET JULLIE OM GEGAAN! DOEI!'? Klinkt ietwat overdreven voor een puber, nietwaar?

Shit, het lijkt of ik je constant tegenspreek, gewoon toeval hoor.

 

Ik heb wel is een nacht in de schuur geslapen, maar me ouders hadden met niet eens gezocht Of hebben me zien slapen

Maar ik zou niet weglopen, je schiet er niks mee op. Probeer er echt is over te praten, of je misschien wat vaker weg mag , als je bv. een 7 op school haal.

 

dit vind ik op zich wel een aardige suggestie. laat hem "per ongeluk" op je monitor staan als je er even niet bent.

Indirecte confrontatie werkt soms beter dan directe confrontatie.

Succes.

 

Ik denk wel dat je dit een beetje met een korrel zout moet nemen. Hij bedoeld heus neit per ce een strak schema dat je daar dagelijks aan moet houden.

Zelf ben ik (volgens mij en mijn gevoel) net over de pubertijd heen. Ik heb wel een problemen gehad met mijn ouder. zelf had ik het wel makkelijk; mijn ouders zijn gescheiden. als ik het niet kon vinden met een van de twee ging ik een dag of 2 naar de ander toe. Dan praat je met met je andere ouder die de situatie nog neit helemaal kent. en die zou dan kunnen gaan praten met je ouder met wie je ruzie hebt,.

Ik weet dus niet hoe het is als je ouder bij elkaar zijn maar wat ik zou doen is alsnog met 1 van de 2 ouders gaan praten. Wie het best kan luisteren en niet gelijk op je ingaan voordat je je verhaal hebt kunnen afmaken (zal vast wel verschil in zitten). Als ze je telkens onderbreken moet je gewoon streng, tegen je ouder , zijn, en zeggen dat je wil dat degene je verhaal even wil uithoren.

Vertel hier in waarmee je zit. Wat je wil dat veranderd. En kom ook met oplossingen of alternatieven voor hun problemen tegenover jou. Dit lijkt misschien raar voor een puber (ik ken het) maar uiteindelijk word je er alleen maar beter van, je ouders zullen heus niet boos worden omdat je er met hun over wil praten (als ze een beetje redelijk zijn tenminste). je moet ook niet zoeken naar het juiste moment (oke niet op werk bellen ofzo... maar gewoon als je degene ziet en die niets belangrijks te doen heeft) Gewoon eropaf stapppen en je verhaal kwijt raken. Als je zoekt naar een goed moment kan je die nooit vinden, want die zijn er toch niet in jouw ogen.

Misschien heb ik je er mee kunnen helpen. Maar wat ik wil zeggen. weglopen heeft geen zin. ouders maken zich alleen maar ongerust. en ze zullen er niet snel aan toegeven waarshcijnlijk./ want als je dan de volgende keer weer weg loopt zullen ze daar ook weer aan toe geven en later weer een keer (net als een baby, als je die altijd uit de wieg haalt als die huilt weet die het op den duur, of altijd een koekje geeft als die huilt, dit is ook weer net als bij honden)

Mocht het echt te bond worden Kindertelefoon of eventueel zelfs maatschappelijk medewerker (weet neit of je dat wel krijgt in dit geval maar misschien ook wel)