Ik vond het een erg interessant stuk, maar hoe meer ik er de laatste tijd over ben gaan nadenken, hoe meer ik voor legalisering ben van doping.
Allereerst is het zoals de schrijver uit het bovengenoemd stuk al duidelijk al uitlegt, er nooit en te nimmer een 'gelijk' speelveld. Zeggen dat je doping wilt verbannen omdat het geen gelijk speelveld creëert is daardoor ook gewoon en drogreden, de persoon met longen vier keer zo groot als normaal zal gewoon de meeste aanleg hebben om een berg harder op te fietsen als iemand die kleine longen heeft. Hard maar waar. Dit argument zal dus ook niet gebruikt mogen worden. Een gelijk speelveld is bij voorbaat onmogelijk.
Persoonlijk vind ik het vreemdste argument misschien echter wel, het argument van de anti-doping delegatie in de media en online dat het om medische gronden niet getolereerd zou moeten zijn. Is doping daadwerkelijk dan zo gevaarlijk als mensen doen vermoeden, en zo ja, zou ik dat risico op de koop toe willen nemen als ik maar mensen zie die sneller en sneller een berg op fietsen en het maximale uit hun lichaam halen? Doping is zonder twijfel gevaarlijk, maar als je bedenkt dat de schijnbaar grootste zondaars geen schrammetje overhouden door een heel netwerk van doctoren en lichamelijk testen over wat lichamelijk als uiterste kan, kom ik tot de conclusie dat het voor mij eruit ziet als een redelijk acceptabel risico. Ik heb Armstrong nooit in levensgevaar gezien, of de vele andere zondaars die regelmatig bij de verdachte doctoren een bezoek zouden hebben gebracht zoals bij Fuentes, Ferrari, Hermens etc. De enige probleemgevallen betroffen de gevallen van doping waar geen medische hulp bij was. Een bloedzakje in de ijskast van je hotel en na de rit even snel amateuristisch aan het infuus (Ricco), of een Simpson die zichzelf gewoon volpropte zonder de mogelijke consequenties te kennen. Naar mijn mening, al ben ik geen dokter, zijn de risico's van doping niet groter dan menig ander middel op de markt die vrij toegankelijk zijn voor publiek.
Ook denk ik dat veel mensen niet door willen hebben dat risico's bij sport onvermijdelijkheid zijn. Schijnbaar vinden mensen het erger als sporters wat innemen omdat het mogelijk schadelijk is voor hun gezondheid, terwijl diezelfde mensen er absoluut geen probleem mee hebben dat een Hamilton met 290 op een circuit rijdt in een cabine van een 1m2 waar honderden technische problemen kunnen zorgen voor een dodelijk of zwaar ongeluk. Of sowieso het feit dat we doping erger vinden als de routes in sommige grote rondes waar men van bergen af moet fietsen met kliffen zonder hekjes van honderden meters diep waar meer slachtoffers door vallen (RIP Wouter).
Sport is denk ik in essentie het proberen om het lichaam of de techniek waarmee men de sport bedrijft in een bepaalde discipline tot het uiterste te brengen, wat records, nieuwe technologie en dergelijke oplevert. Ik denk dat mensen geen sport willen zonder risico's, waarbij de auto's een maximum snelheid hebben van 50km per uur zodat de rijders nooit in levensgevaar kunnen komen bij een ongeluk, of waarbij de renners nooit een hoge berg op moeten fietsen omdat de kans bestaat er bij de afdaling van de weg te knallen bij regen of fout sturen. Ik wil risico's zien in sport, heldendaden, epische strijd, waar een renner in de afdaling probeert weg te rijden van de groep met alle risico's van dien, waarbij de renners bijna dood aankomen boven op een berg en met een heli naar een ziekenhuis in de buurt gebracht moeten worden of een auto met 350 km per uur die toch tevergeefs weer een opponent probeert in te halen. Mensen willen niet inzien dat topsport een dergelijk groot risico met zich meebrengt dat er het niet zo verwonderlijk is dat er af en toe doden vallen, net zoals het risico van een glazenwasser dat hij van de trap kan lazeren. Moeten we dus verwonderd staan te kijken als er eens in het decennium een renner doodgaat aan een overdosis doping? Naar mijn mening niet, net zoals ik me niet verwonder dat er af en toe ongelukken gebeuren in de motorsport, of dat topsporters vaak meer blessures hebben dan ‘normale’ mensen. Voorop moet staan dat deze risico's echter wel redelijk (medisch) verantwoord moeten zijn, als de kans op blijvend letsel met doping zo klein is, waarom dan niet al die controles afschaffen en accepteren dat er altijd een randdebiel bijzit die zich zonder na te denken volspuit zonder enige medische kennis.
Is bloeddoping echt zo schadelijk? Is clenbuterol echt een hel? Ik geloof dat het met goede begeleiding, iets wat Armstrong misschien wel bewezen heeft door deze zaak, doping een acceptabel risico is om te nemen waarbij men door die middelen en de genetische aanleg van bepaalde personen het maximale uit het menselijk lichaam kan worden behaald voor een bepaalde discipline. Ik ben vóór het maximaal presteren van sporters met acceptabele risico's van dien, gezondheidsrisico's die inherent aan sport zijn verbonden. Is het daadwerkelijk goed om urenlang, zoals schaatsers, te moeten bukken, of altijd naar de zelfde kant te moeten schaatsen, of überhaupt urenlang, dag in dag uit, honderden kilometers te moeten rijden op een zadeltje? Topsport in de huidige vorm is niet gezond, en de drogreden dat je sport moet schoonhouden voor de gezondheid van de renners is daarom dus kolderiek, inept en contradictoir!
De laatste jaren heeft wel uitgewezen dat het ondergronds maken van doping juist heeft gezorgd voor vele gezondheidsrisico's voor renners die het maximale uit hun lichaam willen persen. In plaats van goede begeleiding voor verantwoord dopinggebruik gaan die zonder medische hulp zelf aan de slag. Het gevecht wat je als je tegen doping bent aangaat is vergelijkbaar met het gevecht tegen drugs. Mensen zullen altijd geestverruimende middelen willen gebruiken omdat die mensen dat moreel bij hunzelf kunnen verantwoorden, en om dat te verbieden zorg je alleen maar voor meer gezondheidsrisico's. Spendeer al het geld van die antidopinginstanties nou aan goede medische begeleiding voor de renners, en dan heb je een spannende sport met de normale beperkte risico’s die aan sport kleeft, en je hebt de records, de helden, de strijd en het afzien waar mensen om vragen. Ik zie totaal het probleem niet.
Het enige waar ik bij lichamelijke sporten, waar men het menselijk lichaam tot het uiterste wil laten gaan, juist wel om stoor zijn de technische hulpmiddelen die zo goed worden dat de sport van vandaag amper is te vergelijken met sport 10 jaar geleden. Dat de autosport steeds nieuwe techniek wil kan ik billijken, maar voor de lichamelijke sport moet het wel lichamelijk blijven. Een zwempak dat drijft, een strip in een aerodynamisch pak wat zonder enig spierverschil zorgt voor verschillen bij het schaatsen, of een klapschaats. Dat is naar mijn mening het enige valse spel in de huidige sport, het meer en meer inbrengen van techniek bij traditioneel lichamelijke sporten. De Grieken zaten er misschien wel niet veel naast om enkel naakt te sporten.
Laatst bewerkt: 21 okt 2012
